Gewoon tevreden zijn....

[E's Toy]

Gewoon tevreden zijn met de dingen die je hebt?

Kunnen we dat nog tegenwoordig? Ik had hier vanmiddag een discussie over met mijn partner! Moet alles tegenwoordig maar groter, duurder, knapper, etc.

Zelf zit ik op een punt van mijn leven, dat ik altijd naar anderen opkijk, eigenlijk moet ik in mijn handen knijpen met de relatie, werk inkomen die ik nu heb, maar op de een of andere manier lijkt mij dat niet te lukken.

Iemand anders hier ook ervaringen mee?

 

[realwanderer]

dat is wel filosofish. maar ik begryp wel wat je bedoeld.
over het algemeen ben ik ook best tevreden met wat wy hebben. Ik zou best meer geld willen hebben. Ik heb ook een heel rytje dingen die ik daar me zou willen doen. Maar het hoeft niet persee. En wat het belangrukste is: iedereen thuis is in goeie gezondheid. Als je iemand in je omgeving kent die byvoorbeeld kinderen heeft met gezondheids problemen, dan wordt alles heel relatief. Daar denk ik altyd aan waneer ik de neiging tot jalozie heb. dan kom ik er weer snel van af.

 

[M's girl]

Iemand anders hier ook ervaringen mee?

Uhm ja, Rene Froger... bijvoorbeeld. Die zong daar jaren geleden al over. Ik las laatst ergens dat zo ongeveer 80% van de mensheid ontevreden is over het leven. Heel erg vreemd is het dus niet. Maar alles is betrekkelijk, zoals Real al zei. Het ligt er maar aan wat je als maatstaf neemt en waar je je leven mee vergelijkt.

Ik... ik heb aan de ene kant plenty dingen om ontevreden over te zijn. Mijn leven gaat op dit moment niet helemaal zoals ik me dat zou wensen. Dat kan aan een paar dingen liggen. Of ik wens te veel, of ik doe te weinig om mijn wensen een kans van slagen te geven.

Want ik ben er wel van overtuigd dat je je leven voor het grootste gedeelte zelf vorm kan geven. Dat begint met initiatief nemen en zoveel als in je vermogen ligt de dingen te doen (en laten!) die al dan niet bij je doelstelling passen. Maar daar hoort ook een stuk acceptatie bij.

Pas als je de gevolgen van je doen en laten kan accepteren kan je gelukkig zijn. Je kan wel heel veel geld willen hebben maar de meeste mensen komt dat niet in de schoot vallen. Dan moet je heel slim zijn en een trucje bedenken of heel erg veel harder nog gaan werken. Dan kan (kan!!!) je in de buurt komen. Doe je dat niet? Dan moet je accepteren wat je hebt.

En met een hoop andere dingen? Moet je kunnen accepteren dat het is wat het is en dat er altijd iets beters, leukers, mooiers is als je verder gaat kijken en besluit niet tevreden te zijn met wat je hebt. En hoe meer je om je heen kijkt, hoe meer je ziet wat je niet hebt! Geldt voor meubels, auto's, huizen, vrouwen (of mannen) en relaties. De truc is om een keuze te maken en achter je eigen keuze te gaan staan!

Ik kan dat wel. Oh, ik zou ook van alles en nog wat wel een beetje meer en beter willen hebben. Maar soms kan dat niet, en dat is ook goed. Want je weet ook dat je het niet altijd allemaal kan hebben en je vertrouwde dingen dan in zou moeten ruilen voor iets dat leuker lijkt... en dan later weer net zo in verhouding staat tot weer iets nieuwers en leukers wat dan weer langs komt.

Daar kan je voor gaan natuurlijk, maar wat zegt dat over jezelf en je verantwoordelijkheden in de keuzes die je maakt? Stellen die keuzes dan nog wel wat voor als je ze zo gemakkelijk ook weer aan de kant schuift? Ontevreden mensen zijn vaak uiteindelijk het meest ontevreden met zichzelf. Ik denk dat de meeste (ontevreden) mensen daar eerst eens moeten kijken.

 

[realwanderer]

En met een hoop andere dingen? Moet je kunnen accepteren dat het is wat het is en dat er altijd iets beters, leukers, mooiers is als je verder gaat kijken en besluit niet tevreden te zijn met wat je hebt. En hoe meer je om je heen kijkt, hoe meer je ziet wat je niet hebt! Geldt voor meubels, auto's, huizen, vrouwen (of mannen) en relaties. De truc is om een keuze te maken en achter je eigen keuze te gaan staan!
QUOTE]

mmmm ja meer betere leukere en mooiere vrouwen. Dat zou ik ook wel willen.
Als ik de lotto win ga ik myn eigen harem beginnen.

 

[M's girl]

mmmm ja meer betere leukere en mooiere vrouwen. Dat zou ik ook wel willen.
Als ik de lotto win ga ik myn eigen harem beginnen.

Ja, nee, daar word je gelukkig(er) van! Heb je, wat?, twintig vrouwen met hun nukken en onvoorspelbaarheid (en de rest) die je 'tevreden' moet houden. Welke man is 'man genoeg' om dat vol te houden? You tell me!

Overigens.... als je je in zaken als ontevredenheid verdiept kom je het ineens overal tegen. De nieuwe LINDA meldt dat uit onderzoek blijkt dat slechts een op de twintig vrouwen zegt gelukkig te zijn met haar leven.

In de laatste "Psychologie Magazine" (oktober 2006) staat het artikel "Tevredener in 12 stappen". Lessen in tevredenheid.... Er wordt gesproken over "kies suboptimaal" en "koester het verleden". Maar ook "stop met vergelijken", "besluit te vergeven", "wees wijs met geld", "leef met aandacht", "accepteer negativiteit", "wees nederig", "denk niet te veel", "doe iets voor een ander", "tel uw zegeningen" en tenslotte "creeer flow".

Er zit (waarheid, wijsheid) veel in, in dat artikel.

[en mijn sessie zal wel weer verlopen zijn nu ik mijn reply wil submitten ]
Huh, nee (nog) niet eens! Victorie!

 

[realwanderer]

Vooral dat denk niet te veel. Ik ben er van overtuigd dat domme mensen gelukkiger zyn.
Zalig is het geluk der dommen

 

[M's girl]

Vooral dat denk niet te veel. Ik ben er van overtuigd dat domme mensen gelukkiger zyn.
Zalig is het geluk der dommen

Zou het zo zijn? Ik denk dat daar wel een kern van waarheid in zit, ja. Wat je niet weet, daar kan je ook niet ongelukkig over zijn. Wat je niet hebt gehad, kan je niet missen.

Ik had ooit een redelijk simpel vriendje. Dacht dat het wel kon werken. Hij was een schat van een gozer, maar op zich zat er weinig bij, zeg maar. Hij trok zich op aan het leven met mij en vond het schitterend maar vaak ook was het niet helemaal bij te benen voor hem. Ik bedoel dat niet rottig. Een ding waar ik hem wel eens om benijdde was dat alles zo eenvoudig voor hem was. Hij was met heel simpele dingen eigenlijk heel gelukkig (en wellicht daarom ook met mij?) Maar uiteindelijk stonden we daardoor soms te ver uit elkaar. Het paste gewoonweg niet.

 

[realwanderer]

Daar ben ik nou wel in geinteresseerd. Hoe kan een domme jongen een intelligentere vrouw aan de haak slaan. Of heb jy hem aan de haak geslagen?
In elk geval waar viel je op, en had je toen al door dat de boven kamer te huur stond?

 

[M's girl]

Daar ben ik nou wel in geinteresseerd. Hoe kan een domme jongen een intelligentere vrouw aan de haak slaan. Of heb jy hem aan de haak geslagen?
In elk geval waar viel je op, en had je toen al door dat de boven kamer te huur stond?

Hoe kan een domme jongen een intelligente vrouw aan de haak slaan? Tsjee... laten we er voor het gemak even vanuit gaan dat beide omschrijvingen (hij dom, ik intelligent) juist zijn....

Ik wist vrijwel direct dat hij niet de slimste van de klas geweest was ooit. Maar hij zag er op zich goed uit (hoewel helemaal niet het type waar ik van te voren op dacht te vallen!) en liet overduidelijk blijken en hier en daar vallen dat hij mij erg leuk vond. Behalve tegen mij, moet ik erbij zeggen. Maar het werkte. Mijn interesse was gewekt. Ik wilde wel eens met hem uit; was al een tijdje alleen en stond wel weer open voor wat poppenkast, zeg maar.

Ik gaf mijn visitekaartje af en wachtte. Niets. Dus ik belde hem. Waarop hij meteen mijn week volplande met afspraakjes. Dat leek heel ondernemend en ik vond het grappig. Hij was tot over zijn oren verliefd en bleek totaal geen probleem te hebben me dat op allerlei manieren te laten weten. Dat is erg innemend kan ik melden. Die openheid (en eerlijkheid) sprak me ernstig aan. De eerste paar keer dat we samen waren spraken we over van alles en nog wat en ook daar was hij totaal niet terughoudend. Mooi... dacht ik; iemand waarmee ik kan praten over alles. Later bleek dat hij in de eerste twee weken al zijn (praat-)kruid verschoten had. Daarna werd het angstvallig stil. Maar het kwaad was al geschied... ik was verliefd.

Al gauw werd duidelijk dat we eigenlijk geen match voor elkaar waren. Maar er zat geen kwaad bij die jongen. We hadden nooit ruzie; hij kon in de verste verte niet tegen mij op en ik was me daarvan heel erg bewust en dus hield ik mezelf heel erg in want anders was ik keer op keer - ongewild - over hem heen gewalst. Ik wilde niet slimmer dan hij zijn, maar was dat wel. Als je je dat beseft; dat dat verschil zo groot (veel te groot) is kan je twee dingen doen. Jezelf zijn en blijven en de ander (hoe ongewild ook) telkens aftroeven of uit respect voor de ander (of was dat het wel?) op je tong bijten?

Ik deed het laatste. Maar dat gaat op een gegeven moment toch tegen je werken. Geloof het of niet, maar we bleven uiteindelijk bijna acht jaar bij elkaar. Maar de ongelijkheid (en de frustraties van mijn kant daarover) gingen op alle fronten langzaamaan tegenwerken. We konden het al die tijd prima vinden, als vriendjes, als broer en zus bijna. Het samenwonen ging gemakkelijk want hij was wel ook gewend voor zichzelf te zorgen dus de verdeling in huis was eerlijk en gelijk.

Maar eerlijk gezegd? De echte liefde (zoals die er in zo'n relatie hoort te zijn) was na zo'n anderhalf jaar wel zo'n beetje op. De combinatie van weinig tot geen ruzie, een beetje langs elkaar heen leven maar wel gezellig samen de stad in kunnen en op vakantie gaan enzo heeft de rest van de tijd acceptabel gemaakt.

Ik bedacht me al jaren dat dit niet de manier kon zijn om samen 80 te worden. We hadden na ongeveer twee jaar nauwelijks meer een seksleven samen en niet veel later kwam dat tot een full stop. Ik had geen behoefte meer, hij wel. Toch weet ik behoorlijk zeker dat hij nooit vreemd is gegaan, anders was het eerder over geweest. Eerlijk gezegd had ik het nog kunnen begrijpen ook, al had het ook wel het einde van onze relatie betekend. Dat wist hij ook. Misschien waardeerde ik het wel heel erg in hem dat hij zo trouw was. En ik dacht heel lang dat die gevoelens misschien wel weer terug zouden komen. Maar dat gebeurde natuurlijk niet.

Toen ik uiteindelijk vertelde dat ik zo niet meer verder wilde was het niet een al te grote schok denk ik. Ik wist het al een hele tijd en had voor mezelf aan het idee kunnen wennen. Hij is twee weken lang een hoopje ellende geweest en dat vond ik vreselijk. Maar hij was het tegelijkertijd ook wel direct met me eens dat onze relatie niet was wat hij behoorde te zijn. Daarna hebben we nog bijna anderhalf jaar het huis gedeeld hoewel hij wel direct naar een aparte slaapkamer vertrok. Dat ging heel goed eigenlijk. Mensen die niet wisten dat we officieel gezien uit elkaar waren merkten geen verschil; kan je nagaan. Dat zegt wel iets over hoe we al die tijd met elkaar om waren gegaan denk ik.

Helemaal op het einde, toen we het huis opdoekten en ieder ons eigen weg gingen liet hij zich alsnog van zijn slechte kant zien. Ik had acht jaar lang alles voor hem geregeld en gedaan. Hij had niet veel na hoeven denken en had weinig verantwoordelijkheid hoeven nemen. Ik heb hem geholpen zijn nieuwe appartement te kopen (nou ja, geholpen, ik heb alles gedaan behalve de handtekening zetten) enzovoorts. Tijdens de verhuizing kreeg hij denk ik in de gaten dat hij er nu echt (weer) alleen voor stond en dat moest ik ontgelden. We hebben geen contact meer. Ik vind het prima zo, maar wel jammer dat dingen kennelijk zo moeten gaan...

 

[realwanderer]

dat is een interresant en ook (zoals we dat van jou wel vaker gewend zyn) openhartig verhaal. Ik kan me dat wel voor me zien. Zolang je er nog bent was het allemaal wel in orde voor hem. Maar toen je echt weg ging stortte zyn wereld in. waarshynlyk was dat een moeileyker moment vor hem dan toen je hem de bons gaf. Het lykt haast wel dat je een soort moeder figuur voor hem was. Toch nog gek dat je daar verliefd op bent geraakt. Maar ja daar is geen pyl op te trekken.

 

[M's girl]

dat is een interresant en ook (zoals we dat van jou wel vaker gewend zyn) openhartig verhaal. Ik kan me dat wel voor me zien. Zolang je er nog bent was het allemaal wel in orde voor hem. Maar toen je echt weg ging stortte zyn wereld in. waarshynlyk was dat een moeileyker moment vor hem dan toen je hem de bons gaf. Het lykt haast wel dat je een soort moeder figuur voor hem was. Toch nog gek dat je daar verliefd op bent geraakt. Maar ja daar is geen pyl op te trekken.

Moederfiguur. Hmmm tsja.... ik geloof dat dat er sowieso wel in zit. Ben heel erg het zorgzame type. Past goed bij mijn sterrebeeld zeggen ze, hoewel ik me daar niet zo erg mee bezig houd.

Ben ook wel een troubleshooter en vind altijd dat er voor alles een oplossing is. Dan kan je heel lang alles voor iemand anders ook 'goed maken' ... Dat trekt ook wel weer bepaalde types aan. Het lijkt soms wel of het op mijn voorhoofd geschreven staat: "problemen? M's lost ze op!"